Het komt vaker voor dat partners van een nieuw samengesteld gezin huwen maar tijdelijk twee aparte domicilies behouden (beroepsredenen met tewerkstelling op te grote afstanden) zodat een huwelijk ontstaat met twee aparte domicilies. Wanneer ze geen kinderen hebben huwt men vaak onder een stelsel van scheiding van goederen met inbreng van de twee woningen in een intern gemeenschap-pelijk vermogen. Mits toebedeling van de interne huwgemeenschap kan de langstlevende van beide gehuwden de (gezins)woning gunstig erven en verwerven.
Een aantal onderbelichte aspecten verdienen hierbij aandacht:
Op datum akte : voorkom een verdeelrecht na echtscheiding!
Als in het huwcontract is voorzien dat de inbrengende echtgenoot de ingebrachte goederen in het geval van echtscheiding ZAL terugnemen (m.a.w. de inbrengende echtgenoot heeft geen keuze) dan gaat het om de vervulling van een ontbindende voorwaarde waarop geen registratiebelasting verschul-digd is, ongeacht of de ene echtgenoot aan de andere een opleg verschuldigd is. Als in het huwelijks-contract voorzien is dat de inbrengende echtgenoot de ingebrachte goederen in het geval van echt-scheiding KAN overnemen (m.a.w. de betrokken echtgenoot heeft wél een keuze) dan gaat het om een verdeling waarop het verdeelrecht van 1% wél van toepassing is.
Op datum overlijden: zorg dat je de vrijstelling van erfbelasting niet verliest!
Een apart domicilie behouden na het huwelijk kan wat de erfbelasting betreft een probleem vormen bij overlijden van de eerststervende. Je kan immers de vrijstelling van erfbelasting op de gezinswo-ning verspelen indien er geen gezamenlijke domiciliëring was bij leven. De vraag stelt zich immers welk van beide woningen in die gevallen als gezinswoning kan worden aanzien. Gezien het gebrek aan gezamenlijke domiciliëring kan de fiscus redeneren dat er geen sprake is van een “gezinswoning” waardoor de langstlevende geen recht heeft op vrijstelling van erfbelasting op de gezinswoning. Om dit te voorkomen laat je in het huwelijkscontract best een clausule opnemen waarin staat dat de echtgenoten om beroepsredenen nog enkele jaren apart gedomicilieerd blijven maar nadien op één van beide adressen gaan samenwonen, hetwelk ze nu reeds als hun gezinswoning benoemen in de akte. Dit kan ondersteund worden door het bijhouden van uitgaven waarin de kosten van deze woning worden gedeeld zodat deze betaling als een bijdrage aan de gezinskosten kan worden aanzien en als bewijs tegen de fiscus kan worden aangewend.
René KUMPEN
